საქართველოში უკანასკნელ საუკუნეთა მიჯნაზე
განვითარებულმა მოვლენებმა ბევრი რამ შეცვალა
საზოგადოებრივ უთრთიერთობებში. ერთ დროს ჩაკეტილი ქვეყანა,
მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნის ორგანიზაციებისათვის, საქმიანი
მოღვაწეობის ასპარეზად გადაიქცა. უცხოეთის უამრავმა ფირმამ
თუ კავშირმა გახსნა ოფისები (ერთ დროს კანტორას რომ
ეძახდნენ) თბილისსა და რეგიონებში. ასე რომ ყველა
ფუსფუსებდა, ხელს აფათურებდა, ქვეყანა კი თავის განვითარებით
ვერ დაიკვეხნიდა. რას იზამ, როგორც იტყვიან ყველაფერს დრო
სჭირდებაო. ადამიანები კი, ამაოების ბადეში გახლართულები,
დროის აჩქარებულ სუნთქვას ვერ ვგრძნობთ და როდესაც მას
ჩავუკვირდებით, მაშინღა ვხვდებით თუ რა ფუჭად გაგვივლია,
ისედაც მოკლე, წუთისოფლის გზა. თუმცა მოსაგონარი კი ბევრი
გვრჩება. ამაოებისკენ სწრაფვამ დააკავშირა ერთმანეთს
საქართველოს და საფრანგეთის ორი არასამთავრობო
ორგანიზაცია, რომელთაც უნდა შეესწავლათ საქართველოში
გავრცელებული ვაზის ჯიშები, მათი წარმომავლობა და რაც
მთავარია ის, თუ ქართველები რამდენად სწრაფად და მსოფლიოში
აპრობირებული წესების შესაბამისად აყენებდნენ ღვინოს.გაგრძელება
განვითარებულმა მოვლენებმა ბევრი რამ შეცვალა
საზოგადოებრივ უთრთიერთობებში. ერთ დროს ჩაკეტილი ქვეყანა,
მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნის ორგანიზაციებისათვის, საქმიანი
მოღვაწეობის ასპარეზად გადაიქცა. უცხოეთის უამრავმა ფირმამ
თუ კავშირმა გახსნა ოფისები (ერთ დროს კანტორას რომ
ეძახდნენ) თბილისსა და რეგიონებში. ასე რომ ყველა
ფუსფუსებდა, ხელს აფათურებდა, ქვეყანა კი თავის განვითარებით
ვერ დაიკვეხნიდა. რას იზამ, როგორც იტყვიან ყველაფერს დრო
სჭირდებაო. ადამიანები კი, ამაოების ბადეში გახლართულები,
დროის აჩქარებულ სუნთქვას ვერ ვგრძნობთ და როდესაც მას
ჩავუკვირდებით, მაშინღა ვხვდებით თუ რა ფუჭად გაგვივლია,
ისედაც მოკლე, წუთისოფლის გზა. თუმცა მოსაგონარი კი ბევრი
გვრჩება. ამაოებისკენ სწრაფვამ დააკავშირა ერთმანეთს
საქართველოს და საფრანგეთის ორი არასამთავრობო
ორგანიზაცია, რომელთაც უნდა შეესწავლათ საქართველოში
გავრცელებული ვაზის ჯიშები, მათი წარმომავლობა და რაც
მთავარია ის, თუ ქართველები რამდენად სწრაფად და მსოფლიოში
აპრობირებული წესების შესაბამისად აყენებდნენ ღვინოს.გაგრძელება
No comments:
Post a Comment